De vlakheid

Salvador Dali zei ooit: ik doe geen drugs, ik ben drugs. Nimmer begreep ik die insteek, tot slaaptekort me ooit dwong eigen demonen te verslaan.

Quinten doet dit ook in zijn werk, dat spreekt vanuit een simplistische heimwee naar de essentie van emotie.

Het huis en het verlangen naar een kleurrijke thuis is ingebed in alle beeldende verhalen die hij vertelt, nimmer met vrolijke kleuren, maar in koele tinten die spreken tot de universele angst voor een westerse nihilistische waarheid die enkel gevonden wordt in ontnuchterende logica.

Wat een verschil op de kleurrijke verhalen die impliciet onder de verf woekeren als boodschappen voor degene die de tijd nemen om ze te ontcijferen en ze gebruiken, bewust of onbewust, als aanzet voor eigen fantasie als bewonderaar en passant in de wereld van een ander.

Sabrina Herman

’t Moet zijn dat ik bijna aan het eind van mijn reis ben gekomen. De trein zal dadelijk het station binnenrollen. Buiten valt de duisternis. Mijn voorhoofd rust tegen het kille glas. Achtertuintjes onthullen hun geheimen aan al wie vanuit deze comfortabele positie moeiteloos over de verschillende stadsmuurtjes heen kan kijken.
Aan mij.
Misschien alleen maar aan mij. Achter ramen in achtergevels tonen zich silhouetten, druk bezig met verschillende avondrituelen.

Een ambitieuze man oefent zijn vioolstuk.
Een onzekere student buigt zich over zijn cursus.
Een hardwerkende jonge vrouw zoekt alvast haar bed op.
Een liefhebbende moeder ruikt aan haar pruttelende soepketel.
Een vermoeide treinreiziger zucht opgelucht en scharrelt zijn spullen bij elkaar.

Hoewel de nacht valt, is mijn droom bijna voorbij. Om mij heen nemen allerlei zaken hun normale vormen en proporties weer aan.
Kleuren worden intenser.
Geluiden laten zich opnieuw horen.
Hier, in deze wereld, hoort alles andermaal correct te zijn. Ik overweeg een volgende trein te nemen in omgekeerde richting en zo terug te keren naar mijn beginpunt, maar weet dat dit geen oplossing zal bieden. Ook daar, waar ik eerder mijn reis begon, zal niets nog hetzelfde zijn.

Ook daar zal de zwaartekracht haar werk weer doen.
Ook daar zal de rechte lijn opnieuw zegevieren.
Ook daar zal alles weer instant herkenbaar zijn.

Ga naar de gevangenis. Ga niet langs start. Het spel zit erop.
Morgen wordt het normale leven hernomen. Dat zou veelbelovend kunnen klinken, maar dat doet ‘t niet. Liever had ik nog wat langer in deze schemerwereld vertoefd, tussen droom en duidelijkheid.

Tussen zonnebaadster en sirene.
Tussen collectioneur en kiezer.
Tussen wie ik was en wie ik word.

Bert Leysen